Λύστε μου την απορία και κερδίστε:

Έναν καφέ με την παρέα σας σε μαγευτικό μέρος! Πραγματικά, θα σας μείνει αξέχαστος

(εντόπισα ένα καφενείο στην πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό που τα δίνει όλα 1 ευρώ και παίζεις και τάβλι με τα παππουκάκια). Και τώρα σοβαρεύομαι.

 

Δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά, τις τελευταίες μέρες κλείνει συνέχεια ο σταθμός του Συντάγματος. Είναι βασικός σταθμός για εμένα γιατί εκεί αλλάζω γραμμή κάθε μέρα. Από τότε που αυτοκτόνησε εκείνος ο κυριούλης δεν μπορείς μετά τις 5 να πας Σύνταγμα γιατί τον κλείνει η αστυνομία.

Μέχρι στιγμής, υποπτευόμουν πορείες (δε βλέπω ειδήσεις, δε με ενδιαφέρει, άρα μόνο να υποπτεύομαι μπορώ). Χθες είδα τι γίνεται. 25 άτομα μαζεμένα γύρω από το σημείο αυτοκτονίας, να απονέμουν φόρο τιμής. Άλλοι καρφίτσωναν χαρτιά και άλλοι συζητούσαν. Μία ηλικιωμένη κυρία κατηγορούσε τους ανέργους που δεν ξεσηκώνονται. Έπειτα, με δείχνει και λέει στους συνομιλητές της:

-Να ορίστε τα κορίτσια που αξίζουν.. Είναι εδώ και είναι συγκινημένα.

Δεν ήμουν συγκινημένη. Ούτε καν στεναχωρημένη. Ήμουν εκεί για να διαβάσω τα όσα  έγραψαν του νεκρού. Από καθαρή περιέργεια. Και τώρα έρχεται η απορία μου.. Ή καλύτερα οι απορίες μου..

Από πότε μία πράξη αυτοκτονίας, είναι μάχη προς την ελευθερία; Γιατί έγινε τέτοιος χαμός με την αυτοκτονία του ηλικιωμένου; Επειδή έγινε στο Σύνταγμα; Επειδή άφησε σημείωμα ότι δε θέλει να χάσει την αξιοπρέπειά του; Γιατί να θεωρείται αγωνιστής αυτός ο άνθρωπος; Και ναι, είμαι κότα. Δεν το ρώτησα σε κανέναν από εκεί αν και θα μπορούσα.

Μπορεί να ζω στον κόσμο της Αυτής και να παραμένω αισιόδοξη ακόμα και στις μέρες μας. Αλλά, ξέρω τι γίνεται γύρω μου. Δεν είμαι αναίσθητη. Απλώς, δε θέλω να το συνειδητοποιώ. Είμαστε όλοι απογοητευμένοι από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.

Πολλοί είναι αυτοί που ψάχνουν να βρουν από πού να πιαστούν και πολλοί είναι εκείνοι που ψάχνουν να βρουν μία αιτία. Αιτία γιατί όμως; Για να ξεσπάσουν το θυμό τους; Για να ξεσηκωθούν; Για να φωνάξουν;

Αγωνιστής είναι εκείνος που μάχεται, σε οποιονδήποτε τομέα. Δεν ξέρω πόσο άσχημα πέρασε ο κυριούλης αυτός και δε θα μάθω ποτέ. Αλλά, για εμένα δεν είναι πράξη ανδρείας το να δώσεις τέλος στη ζωή σου. Υπάρχουν άστεγοι παντού. Άλλοι, άρρωστοι και χωρίς φως στην άκρη του τούνελ που απλώς υπομένουν τα δεινά που τους έφερε η μοίρα. Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν ούτε δουλειά, ούτε να φάνε. Το καταλαβαίνω, τους καταλαβαίνω. Ξέρω πόσο δύσκολα είναι όλα όσα αντιμετωπίζουν.

Γιατί, όμως,να πρέπει να εκθειάσουμε μια αυτοκτονία και όχι μία ανύπαντρη μητέρα που για να μεγαλώσει το παιδί της, κάνει οτιδήποτε χρειαστεί; Γιατί να μην πιαστούμε από τα νεαρά αυτά παιδιά που δεν έχουν μία δουλειά και καμία ελπίδα για το μέλλον τους; Γιατί να μην πιαστούμε από όλους εκείνους που προσπαθούν στην καθημερινότητά τους να κάνουν ένα βήμα μπροστά; Γιατί να μην πιαστούμε από όλους εκείνους τους άρρωστους ανθρώπους με τις βαριές περιπτώσεις που δεν έχουν την κατάλληλη νοσηλεία; Και εν τέλει, γιατί να πρέπει να πιαστούμε από μία αυτοκτονία και εκείνη να είναι ο λόγος που θα ξεσπάσουμε;

Δηλαδή αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι; Τα καθημερινά συμβάντα γύρω μας είναι ασήμαντα;

Δεν είναι ότι είμαι "μακριά από τον κώλο μου και ας είναι όπου θέλει". Σίγουρα ήταν ένα λυπηρό συμβάν αυτό που έγινε. Και μακάρι να μην ξαναγίνει. Αλλά, αυτό που με τρώει είναι ότι οι αιτίες μάς προσφέρονται απλόχερα κάθε μέρα μπροστά μας για να ξεσπάσουμε. Εμείς αντιθέτως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο τις αφήνουμε να φύγουν και να πέσουν κάτω.

Απαντήστε λοιπόν και κερδίστε.. Παρέα μεγαλύτερη των 5 ατόμων θα θεωρηθεί εκμετάλλευση του δώρου μου!

Ώρα καλή στην πρύμη σας κι αέρα στα πανιά σας..