Κι ο χωρισμός μας έχει ως εξής:

 Φιλική Προειδοποίηση: Το ποστ που ακολουθεί είναι τιτανομεγιστότεράστιο!

30 Νοέμβρη 2011
Μένω άνεργη. Το ήξερα ότι θα γίνει αυτό. Ήταν σίγουρο από την αρχή γιατί δούλευα για ορισμένο χρόνο. Μιλάω για τη βασική δουλειά που έκανα. Ήταν για 2 χρόνια. Η χρονιά που δίδασκα στα ΙΕΚ είχε τελειώσει και την άλλη δουλειά που έκανα τη βαρέθηκα και τη σταμάτησα. Επομένως, μένω άνεργη σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Καλή φάση. Ξεκινάω και το ταμείο ανεργίας και όλα γαμάτα.  Ο Αυτός, όμως, συνεχίζει να δουλεύει. Ολημερίς καθόμουν και το βράδυ δεν κοιμόμουν. Έκανα ομοιοκαταληξία. Γιούπι! Οι μέρες περνούσαν και εγώ άρχισα να βαριέμαι. Έπαιρνα το αυτοκίνητο, έφευγα και δεν ήξερα πού πήγαινα. Ενώ στην αρχή είχα χαρεί για την ανεργία μου, μετά με βάρεσε στο κούτελο και άρχισα να χαζεύω. Τα λεφτά δε με ένοιαζαν και πολύ γιατί είχαμε ένα βαρβάτο μασούρι στην άκρη. 

20 Δεκέμβρη 2011
Έχει έρθει ο φίλος μας, που πριν από 1 χρόνο μετακόμισε Αθήνα λόγω δουλειάς. Βγαίνουμε για καφέ.
-Καλά ρε μαλάκες, γιατί κάθεστε εδώ; Ελάτε Αθήνα. Θα γίνει αυτό, εκείνο και το άλλο και όλα καλά. 
Εμένα γυάλισε το μάτι μου.Φυσικά! Πώς δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα;; Θα πάμε στην Αθήνα να ζήσουμε. 
-Θα έρθεις Αθήνα αγάπη μου;
-Εγώ τη Θεσσαλονίκη δεν την αφήνω. Άλλωστε δουλεύω. Αν θέλεις να πάμε Αυστραλία, πάμε. 
-Καλά, δεν πειράζει, θα πάω μόνη μου.

Σε λίγες μόλις μέρες, είχε παραιτηθεί κιόλας από τη δουλειά του και ετοιμάζαμε βαλίτσες! Εγώ ήμουν μες στην τρελή χαρά. Αυτός, εεεεεε και εεεεεε. Δεν του πολυάρεσε η ιδέα αλλά το έκανε για εμένα, για εμάς! Τι γλυκός που είναι ώρες ώρες! 

8 Ιανουαρίου 2012
Σήμερα είναι η μέρα που φεύγουμε. Φορτώνουμε το αυτοκίνητο και αρχίζουμε να χαιρετάμε τα σόγια. Ξεκινούσαμε μία νέα ζωή τώρα πια. Μόνο στις διακοπές του Πάσχα θα γυρνούσαμε. Το αυτοκίνητο πραγματικά είχε κλατάρει. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς χώρεσε όλη μας η προίκα/ ζωή σε ένα αυτοκίνητο.. Για να ακριβολογώ πήραμε το δικό μου αυτοκίνητο, που είναι μικρό και δε θα είχαμε πρόβλημα με το parking. Πάντως, το τιγκάραμε! Μέχρι επάνω. Η διαδρομή ήταν ναι μεν βασανιστική αλλά είχε κάτι το πολύ όμορφο. Ξεκινήσαμε στις 2 το βράδυ. Θέλαμε να είμαστε εκεί πρωί. 

9 Ιανουαρίου 2012
Φτάσαμε. Θα μέναμε κάπου στα Βόρεια Προάστια. Αυτό ήταν ένα από τα σίγουρα. Απορώ γιατί αγχωνόμασταν για το parking. Εδώ μπορείς και νταλίκα να παρκάρεις. Αναθεματίσαμε την ώρα που δεν πήραμε το άλλο αυτοκίνητο και πήραμε το δικό μου. Ξεφορτώσαμε και πεθάναμε στον ύπνο. Μόνο όταν πήγε 5 το απόγευμα σηκωθήκαμε. Πήγαμε μια βόλτα κι εγώ ήμουν ενθουσιασμένη. Αυτός ήταν και πάλι εεεεεε και εεεεεεε. 

10 Ιανουαρίου 2012
Ανοίγουμε τα site με τις αγγελίες. Ναι, εμάς περίμεναν. Στη Θεσσαλονίκη για να καταλάβετε δεν έχει αγγελίες ούτε για να μοιράσεις φυλλάδια. Ενώ, εδώ, ήταν τόσες πολλές! Είχα βρει τη χαρά μου. Έπαιρνα, ρωτούσα και τους το έκλεινα. Δε με ένοιαζε που ήταν πατάτες. Ξαφνικά, τη βρήκα! Μία αγγελία που μου άρεσε! Στελέχωση γραφείου έλεγε.  Έστειλα βιογραφικό και μετά από λίγο με πήρανε τηλέφωνο. Είπα ότι θα μπορούσα να δουλέψω ως γραμματέας μέχρι να βρω πάνω στο αντικείμενο μου. Το ραντεβού ήταν για την επομένη, στις 11.30. Σηκώθηκα, έκανα μπάνιο, διάλεξα τα ρούχα που θα φορέσω. Φτάσαμε εκεί σχεδόν μία ώρα νωρίτερα και έτσι πήγαμε για καφέ. 
Ανοίγω παρένθεση --> (
Δεν έχω ξαναπεράσει ποτέ από συνέντευξη και επίσης δεν έχω ξαναψάξει ποτέ δουλειά.
Κλείνω παρένθεση --> ) 
Ο Αυτός θα με περίμενε από κάτω. Ανεβαίνω πάνω με άγχος και ενθουσιασμό. Είμαι σίγουρη ότι θα έπαιρνα οποιαδήποτε τέτοια δουλειά. Φτάνοντας στον όροφο κάθομαι για λίγο απ' έξω για να σκεφτώ αν πραγματικά θα ήθελα να κάνω μία τέτοια δουλειά. Εκείνη τη στιγμή, βγαίνει από μέσα μία κοπέλα. Κι επειδή είμαι εντελώς αντικοινωνική (ειρωνεύομαι) πιάνω συζήτηση μαζί της. Μου λέει ότι η δουλειά είναι παπαριά και γελώντας μπαίνει στο ασανσέρ. Χαρούμενη πια εγώ γιατί κατά βάθος δεν ήθελα να πάω, κοιτάζω από το παραθυράκι του διαδρόμου και βλέπω τον Αυτόν να κάθεται στο παγκάκι και να καπνίζει περιμένοντας με. Τον παίρνω τηλέφωνο.
-Μωρό; Βγήκε μια κοπέλα και μου είπε ότι είναι παπαριά.
-Και τι σε νοιάζει; Μην τη δεχτείς. Απλώς, πήγαινε για ν' αποκτήσεις τουλάχιστον την εμπειρία της συνέντευξης. 
Έχει δίκιο σκέφτηκα. Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα μια βαθιά αναπνοή. Χτύπησα το κουδούνι. Την πόρτα άνοιξε ένας ευχάριστος κύριος γύρω στα 40. 
-Περάστε, μου λέει. 
-Καλημέρα και ευχαριστώ, του απαντώ.
-Προσλαμβάνεστε, μου λέει.
-Γιατί; Και γαμώ τις ερωτήσεις έκανα. 
Προχωρώντας κάθεται στο γραφείο του. 
-Γιατί είστε αυτό που ακριβώς ψάχνουμε.
-Όνομα;
-Οξύμωρου.
Βρίσκει το βιογραφικό που έχω στείλει και το έχει εκτυπώσει και γράφει κάτι με μικρά γραμματάκια.
-Βασικά... πάω να πω και με διακόπτει.
-Αύριο ξεκινάτε, μου λέει και σημειώνει πάλι κάτι πάνω στο βιογραφικό. 
-Ναι, όμως, νομίζω πως αύριο δεν μπορώ να έρθω. 
-Ορίστε; λέει και σηκώνει το κεφάλι του να με κοιτάξει. 
-Εκείνη την ώρα έχω κάτι να κάνω. Βασικά, θα σας το θέσω αλλιώς. Θα προσπαθήσω να έρθω αλλά αν δω ότι δεν μπορώ θα σας πάρω τηλέφωνο. 
-Δε θέλω να με πάρετε τηλέφωνο, θέλω να έρθετε. Ο μισθός είναι τόσος και ένσημα.

Αυτό που σκεφτόμουν από την αρχή είναι ότι το κάνει σε όλες αυτό. Επιπλέον, δεν μπορούσα να ξεκινήσω αμέσως δουλειά. Ίσως επειδή κατά βάθος δεν ήθελα να δουλέψω καθόλου. Σηκώθηκε και με πήγε μέχρι την έξοδο. Με χαιρέτησε και έκλεισε την πόρτα. Μία άλλη κοπέλα ήταν έτοιμη να μπει. Μου χαμογέλασε και χτύπησε το κουδούνι. Καθώς κατέβαινα τα 2 πρώτα σκαλοπάτια, σταμάτησα και περίμενα να δω πώς θ' αντιδρούσε ο κύριος αυτός. Δεν της μίλησε καθόλου όπως μίλησε σ' εμένα. Μωρέ τόσο γαμάτη είμαι; 
Κατέβηκα, διηγήθηκα στον Αυτόν τι έγινε και με κοίταξε με βλέμμα λοιποντισκεφτεσαινακανεις;. Του είπα ότι δεν πρόκειται να πάω, γελάσαμε και φύγαμε. Στην ουσία δεν πέρασα καμία συνέντευξη. Δε μου έκανε καμία ερώτηση. Τόσο καμμένοι να βρουν άτομο; Ίσως. Πληροφοριακά, δεν πρέπει να ήταν και πολύ άντρας. Αυτό το λέω γιατί όλοι οι φίλοι μου που τους το είπα, μου είπαν ότι αλλού αποσκοπούσε η τόσο άμεση πρόσληψη. Κάποιοι μου είπαν να δεχτώ τη δουλειά αλλά με την καμία δε θα το έκανα. 

11 Ιανουαρίου 2011
Ξυπνάμε και κάνουμε καφέ. Πιάνει ο καθείς από έναν υπολογιστή και αρχίζουμε να ψάχνουμε και πάλι για αγγελίες. Τζίφος. Ας βγούμε καμιά βόλτα τουλάχιστον.. Και αυτό κάναμε όλη τη μέρα. Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας, συζητήσαμε πολύ και καταλήξαμε ότι σαν το μέρος που μεγαλώνεις δεν έχει πουθενά αλλού. Το είχαμε βρει! Θα γυρνούσαμε πίσω και εγώ θα δούλευα σε προηγούμενη δουλειά αλλά και Αυτός. ΤΕΡΑΤΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ!! Αντέξαμε ίσα με 3 μέρες στην Αθήνα. Είπαμε, βέβαια, ότι θα καθίσουμε λίγες μέρες ακόμη πριν γυρίσουμε στα πάτρια εδάφη. Όσο περισσότερο σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να γυρίσουμε Θεσσαλονίκη τόσο πιο πολύ μου άρεσε. Ήρεμοι και κατασταλαγμένοι πια γυρίσαμε σπίτι. 

12 Ιανουαρίου 2011
Ξυπνάμε χαρούμενοι και κάνουμε καφέ. Καθόμαστε στους υπολογιστές μας και παίζουμε παιχνίδια.. Αυτός παίζει κάτι πολεμικοτέτοια κι εγώ μπαίνω στο zoo και κολλάω με τις λεξοκόντρες. (Όποιος έχει λογαριασμό, τον πάω μία λεξο-κόντρα. Oksimoroi λεγόμαστε!)
Έχει πάει 1 το μεσημέρι και εμείς δεν έχουμε αλλάξει στάση. Σε κάποια φάση αρχίζω να χάνω. 
-Μπάσταρδο, φωνάζω και χτυπάω το πληκτρολόγιο. Κάθε φορά που χάνω φωνάζω "Μπάσταρδο". Ξαναχάνω και τότε με πιάνουν τα απίστευτα νεύρα.. 
-Μπάσταρδο, ε μπάσταρδο .. Μαλακισμένοοοο! Αρχίζω να βαράω μπουνιές το γραφείο και ο Αυτός αρχίζει να σπάζεται γιατί τον ενοχλεί πάντα όταν το κάνω αυτό. Σηκώνεται από το δικό του γραφείο και έρχεται προς το μέρος μου. Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να χτυπάω γιατί θα με κράξει αλλά δεν το κάνω. Εκείνη τη στιγμή, χτυπάει το κινητό του. Το παίρνει στα χέρια του και το κοιτάζει. 
-Η γιαγιά σου είναι.. 
-Ωχ ρε γαμώτο, πού έχω το κινητό μου;
Μάλλον το έχω αφήσει αθόρυβο από το βράδυ, σκέφτομαι. 
-Έλα γιαγιάκα.
-Πού είσαι βρε κορίτσι μου; Σε έχω πάρει 5 φορές τηλέφωνο και δεν το σηκώνεις. 
-Μάλλον το ξέχασα αθόρυβο. Έγινε κάτι; 
-Οι γονείς σου είναι στη δουλειά και είπα να πάω από το σπίτι σας για να τους μαγειρέψω. Τότε, χτύπησε το σταθερό. Το σήκωσα και μία πολύ γλυκιά γυναίκα σε έψαχνε. Μιλούσε όμορφ..
-Τι ήθελε;
-Α, ναι! Ήθελε να σου μιλήσει για μία δουλειά.
-Τι δουλειά ρε γιαγιά; 
-Μάλλον πάνω στο αντικείμενο σου. Μου έδωσε το τηλέφωνό της για να την πάρεις και να της πεις αν δέχεσαι τη δουλειά. Σε 10 λεπτά μου είπε ότι αν δεν την πάρεις, θα πάρει την επόμενη κοπέλα.. 
-Κλείνω.. 
Τρέχω παίρνω το κινητό μου και βρίσκω 9 κλήσεις. Την παίρνω και τότε θυμάμαι. Όσο ήμασταν Θεσσαλονίκη είχα κάνει τα χαρτιά μου στον ΑΣΕΠ για μία θέση. Το είχα ξεχάσει.. 
-Δέχεστε τη δουλειά κυρία Οξύμωρου; 
-Ε... τα είχα χάσει από τη χαρά μου. 
-Να πάρω την επόμενη κοπέλα; Αφού δε σηκώνατε το κινητό αναγκάστηκα να πάρω σε σταθερό Θεσσαλονίκης. 
-Ναι τη δέχομαι.
Αυτό ήταν! 
Το επόμενο πρωί στις 8 ξεκινούσα. 

Χαρές και γλέντια. Μόνο ο Αυτός είχε ξενερώσει. Άκυρα λοιπόν τα σχέδια για επιστροφή. 
Από τότε εγώ δούλευα, ενώ, ο Αυτός όχι. Καθόταν στο σπίτι και μου μαγείρευε. Για εμένα ήταν ωραία. Έβγαινα από το σπίτι, πήγαινα σε εντελώς διαφορετικά μέρη, έβλεπα κόσμο. Αυτός καθόταν όλη μέρα, μπροστά στον υπολογιστή μέχρι να γυρίσω. Γυρνούσα, τρώγαμε και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. 2 ώρες έκανα για να πάω και 2 να γυρίσω. Φυσικά, δεν πήγαινα με το αυτοκίνητο γιατί από το σπίτι η δουλειά απέχει 34 χιλιόμετρα. Είναι πολλά τα λεφτά για βενζίνη! Αυτό έλεγα για να δικαιολογήσω το φόβο μου να οδηγήσω στους δρόμους της Αττικής, γενικά.  Άλλη μεγάλη ιστορία..

Κάποια στιγμή, μπήκα στο καριέρα και έστειλα το βιογραφικό του σε 100 εταιρείες. Χωρίς να κοιτάξω καθόλου τις αγγελίες. Απλώς, μάρκαρα και έστελνα. Χωρίς να έχει επίγνωση των πράξεων μου Αυτός. Το κινητό του δε σταματούσε να χτυπάει. Τον έπαιρναν από τζούφιες δουλειές μα και από καλές. (Επειδή ήδη το ποστ είναι τεράστιο θα σας περιγράψω άλλη φορά το τι γινόταν. Απίστευτο γέλιο.) Αυτός δεν πήγε σε ούτε μία συνέντευξη. Κάποια άλλη στιγμή, βρήκε δουλειά μέσω γνωστού. Πήγε. Δεν Του άρεσε. Τα λεφτά που Του έδιναν ήταν πολλά. Αλλά, ήταν νύχτα η δουλειά. Το μόνο που Τον ευχαριστούσε ήταν το ενδεχόμενο να γυρίσει πίσω. Το έβλεπα, το ήξερα. 

Την προηγούμενη εβδομάδα, λοιπόν, έφυγε. Γύρισε στην προηγούμενη δουλειά Του. Τόσο καιρό, το αφεντικό Του Τον έπαιρνε συχνά τηλέφωνο και Του έλεγε να γυρίσει πίσω.. Το έκανε!
Και έμεινα εδώ, μονάχη, να περνάω ωραία. Γιατί ωραία περνάω. Έχω κάνει και 2 φίλες από τη δουλειά και βρισκόμαστε συχνά.

Έτσι, έγιναν τα πράγματα και τώρα είμαστε χώρια. Το σίγουρο είναι ότι μέχρι να κλείσουν τα σχολεία εγώ θα είμαι εδώ. Και Αυτός θα είναι εκεί. Να 'ναι καλά το ίντερνετ και η κάμερα. Κάθε μέρα αφιερώνουμε πολλές ώρες στο oovoo. Βλεπόμαστε και πίνουμε καφέ. Έστω και 500 χιλιόμετρα μακριά.
Αυτά τα ολίγα από εμάς..

*Πριν από λίγο, μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μου λέει πως θα βγει για φαγητό έξω λόγω της ημέρας. Τον ρώτησα τι είναι σήμερα και μου απάντησε 25η Μαρτίου. Και τότε Του ανέφερα ότι γιορτάζει η Ευαγγελία, η φίλη μου και μου απαντάει:
-Α! Σήμερα είναι και της Αγίας Ευαγγελίας;;;
χαχαχαχχαχαχαχ! Ωραίος! Ξέρει πολλά από τη θρησκεία.
-Ευαγγελισμός λέγεται, Του απαντώ.
-Ε, υπάρχει και η Αγία Ευαγγελία όμως ε;

Φιλιάαααααααααααααααα!